Πας πέρα δώθε. Αλλάζεις χώρες, αλλάζεις πόλεις, αλλάζεις ουρανούς. Και τα χρόνια περνούν σαν καράβια, σαν τρένα, σαν φορτηγά. Κι όπου πας κι όπου βρεθείς, παρακολουθείς. Κοιτάζεις αυτούς που έρχονται, αυτούς που μένουν, αυτούς που φεύγουν και χάνονται. Και χάνεσαι μαζί τους κι εσύ. Τι άλλο από ένα ατέλειωτο περπάτημα είναι η ζωή; Περπατάς όσο αντέχεις ή όσο το μυαλό σου θέλει να χορτάσει όλα αυτά που βρίσκονται στον δρόμο σου. Κάποτε όλα είναι τόσο ωραία, κάποτε όλα είναι τόσο οικτρά. Όμως εσύ παρακολουθείς και καταγράφεις. Άλλοτε καθώς φοράς το ένδυμα του ποιητή, άλλοτε καθώς φοράς το ένδυμα του στιχουργού. Με το πρώτο ένδυμα κλείνεις τα μάτια και καταγράφεις. Με το δεύτερο τακτοποιείς λιγάκι τις λέξεις, ώστε να ομοιοκαταληκτούν. Με τον πρώτο τρόπο βυθίζεσαι ολομόναχος στα πιο άγνωστα νερά, με τον δεύτερο πεθαίνεις μέσα σε ένα βυθό παρέα με κάποιο συνθέτη. Προσωπικά δεν ξέρω κολύμπι... Αισθάνομαι τυχερός όμως που μέσα στα χρόνια των δικών μου περιπάτων «τράκαρα» με συνθέτες και ερμηνευτές που είχαν κάτι να πουν. Ή με τη μουσική τους ή με τη φωνή τους. Αισθάνομαι απέραντα πλούσιος, καθώς κάποια λόγια μου έντυσαν μουσικές και ερμηνείες καλλιτεχνών που κουβαλούν ένα χάρισμα, μια σπάνια μαγεία. Οι πρώτοι μου στίχοι απέκτησαν ήχο στα χρόνια της Αμερικής. Θυμάμαι ότι πάντα ήμουν μακριά. Πάντα ήμουν εκτός πατρίδας. Και πάντα η πατρίδα ήταν ο έρωτας, ο μαγνήτης και η έμπνευση...

Μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή, λοιπόν, γεννήθηκαν πολλά τραγούδια. «Από την Κερύνεια ως τα Διόδια», αν θέλω να δανειστώ τίτλους δύο ιδιαίτερων τραγουδιών που αγαπήθηκαν. 

«Από την Κερύνεια ως τα Διόδια». Ένα πολύχρωμο παραμύθι από την Κύπρο, την Ελλάδα, την Αμερική και τανάπαλιν. 

Κι έρχεται ένα βράδυ που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι η ξενιτιά σου.
Αυτή
ή εκείνη;
Και λες καληνύχτα.
Κι όποια δεν σου πει καληνύχτα, αυτή είναι η ξενιτιά σου...
Πόλυς Κυριάκου