Ὁ ὅρος ποιήματα ποιητικῆς παραπέμπει στὸν αὐτεπίστροφο ἐτασμὸ τῆς ποίησης, ποὺ ἔχει, ἀντὶ ἄλλου ἀντικειμένου ἀπὸ τὴν «αἰσθητὴν ἢ φανταστὴν οἰκουμένην», τὴν ἴδια καὶ τὴν διαδικασία της, δηλαδὴ τὴν φαντασία, τὴν γλώσσα, τὴν τεχνική, τὴν σχέση της μὲ ἄλλες τέχνες, τὸν «διάλογο» μὲ ἄλλους ὁμοτέχνους. Προκαταβολικά, ὁ Παλαμᾶς μᾶς εἰδοποιεῖ ἀκαριαῖα γιὰ τὸ ποιητικὸ γίγνεσθαι: «ἡ καρδιά· καίεται καὶ ζεσταίνει· ἡ σκέψη· ἐκθέτει καὶ συνθέτει· ἡ φαντασία· βλέπει καὶ πλάθει· τὸ μέτρο· ρυθμίζει καὶ ἰδανικεύει». Μὲ τὰ ποιήματα ποιητικῆς μᾶς εἰσάγει στὸ ἐργαστήρι του: μᾶς δείχνει πῶς δουλεύεται τὸ θέμα ὥστε ὑπὸ τὰ καθέκαστα νὰ λανθάνουν τὰ καθόλου, πῶς ὁ κώδικας τῆς ποιητικῆς μεταγλώσσας σημαίνει μὲ τὴν εἰκόνα, τὴν μεταφορὰ καὶ τὸν μύθο, πῶς ἐνορχηστρώνεται ὁ ρυθμὸς καὶ ἡ ἁρμονία τοῦ στίχου, πῶς ὁ ἴδιος μπορεῖ νὰ πιάνει καὶ νὰ πλάθει τὸν ἀφρὸ τῶν πραγμάτων. Ἀπὸ τὴν χαρτογράφηση τῆς ποίησής του προκύπτει ὅτι τὸ 25% τοῦ συνόλου εἶναι ποιήματα ποιητικῆς. Αὐτά, χωροθετημένα στὶς συλλογὲς ἀπὸ ἕνα σπουδαῖο μάστορα, παρουσιάζονται εἴτε ὡς μικροδομικὲς σπουδὲς χρυσικοῦ, εἴτε ὡς ὑποστηρικτικὲς εἰσαγωγὲς καὶ κατακλεῖδες τῆς μακροδομικῆς στρατηγικῆς τῶν συνόλων. Ὁ Ποιητὴς ἔχει ἀπόλυτη συνείδηση τῆς ἀξίας τοῦ ἐργαστηρίου γιὰ τὴν καλλιτεχνικὴ δημιουργία, ἀλλἀ καὶ τοῦ ρόλου του ὡς σκυταλοδρόμου μιᾶς ἀτέρμονης προσπάθειας μέσα στὴν ἑλληνικὴ ποίηση. Ἔτσι, λοιπόν, τὰ Ποιήματα Ποιητικῆς ἀποτελοῦν μιὰ ποιητικὴ ἐν στίχῳ καὶ ρυθμῷ, ποὺ πρέπει νὰ διαβάζεται παράλληλα μὲ τὴν Ποιητική μου. Καὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ ποιήματα καταλαβαίνουμε γιατί ὁ Παλαμᾶς ὀνομάστηκε «μέγας ἀλχημιστὴς» τοῦ νεοελληνικοῦ λόγου.