Έξι άνθρωποι σε μια ιδιόμορφη φυλακή. Χωρίς να έχουν διαπράξει οποιοδήποτε έγκλημα ή έστω κάποιο αδίκημα. Για την ακρίβεια έξι άνθρωποι «συγκρατούμενοι» μεν, σε διαφορετικά κελλιά δε. Και σε διαφορετικές φυλακές. Έξι φυλακές. Ο καθένας στη δική του φυλακή. Στη δική του καραντίνα. Για 243 ολόκληρες ώρες. Για 243 ατελείωτες ώρες. Κοινό για όλους σε αυτόν τον ιδιόμορφο εγκλεισμό, το άγχος, η αγωνία, ο φόβος, η απελπισία. Για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Ένα κοκτέιλ συναισθημάτων που συνθέτουν το ψυχολογικό βασανιστήριο για τον καθένα χωριστά και για όλους μαζί. Ενδεχομένως το μόνο συστατικό από αυτό το ψυχοφθόρο κοκτέιλ, που μετριάζει κατά διαστήματα το βάσανο, είναι αυτό το «μαζί», η συναίσθηση πως έστω και εξ αποστάσεως σε μια κάποιας μορφής εικονική πραγματικότητα, ήταν «συγκρατούμενοι». Αυτό κρατούσε τη φλογίτσα της ελπίδας και της προσδοκίας ζωντανή να τρεμοσβήνει στο βάθος του τούνελ της ψυχής. Η απομόνωση, η μοναξιά, είναι το χειρότερο βασανιστήριο. Είναι ο πιο δραστικός καταλύτης που οδηγεί στην κατάθλιψη. Γι΄αυτό και κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει ποτέ μόνος του. Αυτό είναι από τα βασικά μηνύματα του βιβλίου «243 ατελείωτες ώρες», με το οποίο ο Γιάννης Νικολάου επανέρχεται στη συγγραφική δράση, σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος μεν, αλλά με την ίδια γλαφυρότητα, τον ίδιο γνωστό περιγραφικό λόγο και το απαράμιλλο σασπένς, με το οποίο είναι διαποτισμένα και τα προηγούμενα έργα του. Λόγω αυτών ακριβώς των στοιχείων περισσότερο, παρά του περιορισμένου όγκου του βιβλίου, οι «243 ατελείωτες ώρες» διαβάζονται σχεδόν απνευστί.