Έσιει τωρά λλίον τζιαιρόν, εμπήκεν γιάλι άλι, μες την καρκιάν μου να χωστεί, αγάπη αλοάρκαστη, πουν έσιει πιο μεγάλη. Εν μια ξανθή πεντάμορφη, με μμάδκια ούλον νάζι, π’ άμαν την δω να έρκεται, ο νους μου πάντα σκέφκεται, πως του αγγέλου μοιάζει. Στην αγκαλιάν μου πιάννω την, τζι έσιει κανέναν χρόνον, έχω την μέσα στην καρκιάν, εγιώνι τουν την ομορκιάν, βασίλισσαν σε θρόνον. Εγιώ για τουν την ομορκιάν, ίσια θα σας συντίχω, τζι ειλικρινά εν να σας πω, πόσον πολλά την αγαπώ, στον πάρα κάτω στίχο. Θα το φωνάξω να το πω, ο κόσμος να το μάθει, εγιώ για τουν την ομορκιάν, διώ τζιαι μέσα στην φωθκιάν, να πρόκειται να λάχει. Τζι αν σας επαραπλάνησα τζιαι πείτε πως αγάπησα, καμιάν γειτόνισσα μου, κάμνετε λάθος σας λαλώ, γιατί εγιώνι σας μιλώ, για την αγγόνισσα μου. Η Άχνα όπου τζι αν βρεθώ, πάντα εν ναν ομπρός μου. Ποττέ μου δεν αρνήθηκα, τον τόπον που γεννήθηκα, τζι εία το φως του κόσμου.